تا     جرعه     نوش      کوثر       حسن     حسن       شدم
سرمست     نغمه      خواندم     و   بی   خویشتن   شدم

باد     صبا         شمیم           شرفخانه ی                 بقیع
آورد   و         بیقرار          چو      مرغ             چمن  شدم

در     سایه  سار       سبزترین        سرو         باغ    عشق
آسودم     از          ملال   و      رها      از     محن   شدم

با      پرتو        شریفترین              آفتاب                وصل
نوری      دگر         گرفتم   و           ظلمت شکن   شدم

تا    اوج        آسمان         ولایت                گشوده   بال
معراج       روح       کردم   و      فارغ    ز  تن        شدم

بر      شاخسار      «واعتصموا»       آشیان           گرفت
تا      مرغ        دل        رها     ز     تمنای  من       شدم

در      پرتو         عنایت          بی چون          مجتباست
شیرین  سخن     اگر  که  به    هر     انجمن      شدم .